Jan Gossaert, жақсырақ Мабусе деген атпен белгілі, Фламанд кескіндемесінің эволюциясындағы өте маңызды суретші. Мұның барлығы оның Ромаға жасаған орасан зор ықпалды сапарының арқасында.
Mabuse Брюгге қаласында оқуын аяқтағаннан кейін Антверпен қаласында шеберлік дәрежесіне жетті. 1503 жылы болды және көп ұзамай Филип Бургундия компаниясына жұмысқа кетті. Епископ ретінде 1508 жылы Ватиканға баруға мәжбүр болған кейіпкер, бұл сапарға суретшіні қоса, қасындағы адамдары еріп жүрді.
Мабустың ескі жұбы
Римде болу Мабусе үшін шешуші болады. Ол өзін көне ескерткіштерді салуға және классикалық өнерді ашуға арнады. Барлық жүктер Нидерландыға қайтарылды, бұл солтүстік еуропалық елдерде Ренессанс өнерінің шынайы таныстырушысы болғандықтан, әсіресе Рим рухының жетелеуімен салынған., Романистік стиль деп аталады. Фламенко өнеріне және Рогье ван дер Вейден немесе ағайынды Ван Эйк сияқты суретшілерден шыққан дәстүрге өте маңызды бетбұрыс жасайтын әсер.. Госсаерттің өзі жаттыққан және «Магиге табыну» сияқты маңызды шедеврлерді жасаған дәстүр.
Бірақ Римге сапар бұл ұғымдарды өзгертті және жоғарыда айтылған Магиге табыну және Егде жастағы жұпішіндесол мұражай, Лондондағы Ұлттық галерея, сіз суретшінің эволюциясын өте анық көре аласыз.
Оның Жан Каронделенің «Диптихі» сияқты басқа бір туындысында біз екі портретті көретін болсақ та, бұл қарт адамның сол кенептегі жалғыз қосарланған портреті деп санауға болады. Олардың кім екені белгісіз, бірақ олар ақсүйектер емес, буржуазиялық болуы мүмкін.
Екі фигураның да көрсетілімі жасыл фонда бюст пішімінде. Сол фон мен жоғарыдан түсетін нұр тұтастыққа бірлік береді. Мұнда өте қызықты мәліметтер бар.
Мысалы, ер адамның қалпағында фламандтық миниатюраның дәстүрлі дәмі бар Мабусе тырнақшасы бар жалаңаш жас жұпты суреттеген брошь түрі бар. сергектік пен молшылықтың символы. Әжімдері анық көрініп, ер адам аузын ашпай-ақ көрінетін екі кейіпкердің жасы ұлғайғанын әзіл-қалжыңға айналдырсақ, оның тістері өте аз екенін білеміз.
Барлығы өте натуралистік, сонымен бірге портретке абырой бере білген. Олар егде тартқан екі кейіпкер, олар өмірінің соңында екенін біледі және оны стоицизммен алып жүреді. Портрет монументалды ауаны беретін екі адамның керемет суреті екені сөзсіз.
Жұмыстың нақты күні белгісіз, ал шын мәнінде Лондондағы Ұлттық галереяның өзі оның танысу мерзіміне кең жыл маржасын береді. 1510-1528.
